Σήμερα, ξημερώνει η 25η του Μάρτη. Σήμερα γιορτάζει όλη Ελλάδα. Η 25 Μαρτίου αποτελεί μια από τις σημαντικότερες γιορτές του Έθνους μας, αφού πριν από 200 και χρόνια σκλαβιάς, ο ελληνικός λαός ξεσηκώθηκε έναντι του τουρκικού ζυγού. Εκτός όμως από τον εξέγερση του ελληνικού λαού, η 25η Μαρτίου έχει και θρησκευτική σημασία, καθώς εορτάζεται και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, η είδηση δηλαδή, της επικείμενης γέννησης του Ιησού Χριστού που έδωσε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παναγία.
Μέσα λοιπόν από το σημερινό μου άρθρο θα σας μιλήσω για την δίκη μου εμπειρία σχετικά με τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου και πως κατέληξε να είναι μια από τις αγαπημένες μου ημέρες του χρόνου.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όλες τις προετοιμασίες που κάναμε στο σχολείο, όταν πλησίαζαν οι ημέρες για τον εορτασμό της Επανάστασης του 1821. Μας μοίραζαν ποιήματα, κάναμε πρόβες για την παρέλαση, διοργανώναμε την σχολική εορτή καθώς επίσης και το μάθημα φρόντιζαν περιλαμβάνει θέματα αναφορικά με την Εθνική μας Επέτειο. Πάντοτε μου άρεσε να συμμετέχω στις σχολικές εορτές, κυρίως να λέω ποιήματα και να παίρνω μέρος στην παρέλαση. Υπήρξε λοιπόν, μια παρέλαση η οποία εκτός, από ότι έμεινε για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου, μου δημιούργησε και το πρώτο αίσθημα αγάπης για την άυλη πολιτιστική μας κληρονομιά. Γιατί μην νομίζετε, όλα αυτά τα ήθη και έθιμα που κάνουμε αυτές της ημέρες, από τον μπακαλιάρο που θα βρίσκεται σήμερα στο τραπέζι μας μέχρι και την σχολική παρέλαση που μόλις πέρασε κάτω από το μπαλκόνι, είναι πολιτισμός, είναι η αυλή πολιτιστική μας κληρονομιά, αλλά αυτό θα σας το αναλύσω στην συνέχεια.
Στην τελευταία τάξη του Δημοτικού, λοιπόν είχα την τύχη και τιμή να γίνω σημαιοφόρος στην σχολική παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Συνηθίζεται στην παρέλαση της 25ης, οι παραστάτες και οι σημαιοφόροι να είναι ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, έτσι συνέβη και στην δίκη μου περίπτωση. Όταν μου παρέδωσαν την παραδοσιακή στολή που είχε επιλέγει να φορέσω, έμεινα άφωνη. Ήταν η παραδοσιακή σχολή της Κερκυραίας, τυχαία, η καταγωγή της γιαγιάς μου που φέρω το όνομα της ήταν από την Κέρκυρα. Η χαρά μου ήταν απίστευτη, σκεφτόμουν συνεχώς πόσο χαρούμενη θα ήταν η γιαγιά μου άμα βρισκόταν από μια μεριά και με έβλεπε να φορώ το παραδοσιακό ένδυμα του τόπου της που τόσο λάτρευε και αγαπούσε. Καμάρωνα τόσο πολύ όταν την φορούσα και κρατούσα την σημαία της πατρίδας μου, ένιωθα τυχερή και υπερήφανη.
Κάπως έτσι ξεκίνησα να αγαπώ την ημέρα της 25ης Μαρτίου, γιατί πάντοτε ερχόταν στην μνήμη μου εκείνη η παρέλαση και τα συναισθήματα που ένιωθα εκείνη την ημέρα.
Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο συνέβη άλλο ένα γεγονός που με έκανε να αγαπήσω λίγο παραπάνω την εθνική μας εορτή. Είχα την τύχη, το Πανεπιστήμιο μου να βρίσκεται στην Καλαμάτα και (σχεδόν όλα) τα φοιτητικά μου χρόνια να τα περάσω εκεί. Την περίοδο της 25ης το εξάμηνο έτρεχε κανονικά, όποτε και εγώ βρισκόμουν στην Καλαμάτα.
Δυο ημέρες πριν από την Εθνική μας Επέτειο είναι η απελευθέρωση της Καλαμάτας από τους Τούρκους, μην νομίζετε ούτε εγώ το ήξερα όταν πήγα εκεί φοιτήτρια την έμαθα. Στην Καλαμάτα συνηθίζουν να διεξάγουν εκδηλώσεις με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης, στις οποίες και βρέθηκα για πρώτη φορά εκείνη την χρονιά. Προσπαθώ να βρω τις λέξεις για να σας περιγράψω αυτό που έζησα και το πως ένιωσα και αλήθεια ακόμη και σήμερα τις χάνω. Μόλις έφτασα λοιπόν στον σημείο που θα πραγματοποιούνταν οι εκδηλώσεις ένα μοναδικό θέαμα διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μου. Στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης άνθρωποι ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές αναπαριστούσαν την απελευθέρωση που είχε συμβεί πριν από 200 χρόνια σκλαβιάς. Έβλεπες τον Παπαφλέσσα, τον Μαυρομιχάλη, τον Κολοκοτρώνη πάνω στο άλογο του, τους τσολιάδες, ενώ στον αέρα ηχούσαν ασταμάτητα τα κουμπούρια. Το συναίσθημα ήταν μοναδικό ένιωθες δέος και υπερηφάνεια που είσαι Έλληνας.
Κάπως έτσι φανταζόμουν ότι θα έγινε και την 25η εκείνου του Μάρτη, με θάρρος θα ξεχύθηκαν οι Ήρωες του 21 σε κάθε άκρη της Ελλάδας να φέρουν το μήνυμα της απελευθέρωσης και να ξεσηκώσουν τον λαό μας. Η αναπαράσταση που βίωσα στην πόλη που σπούδαζα με βοήθησε να συνειδητοποιήσω, να αγαπήσω και να νιώσω ακόμη πιο υπερήφανη για τους αγώνες του έθνους μας. Σκεφτόμουν αν εγώ σε εκείνη την ηλικία νιώθω έτσι, πως θα νιώσει άραγε ένα μικρό παιδάκι που βλέπει ένα τέτοιο θέαμα να εξελίσσετε μπροστά στα μάτια του; Δεν θα το βοηθούσε να καταλάβει καλύτερα την Εθνική μας Εορτή; Δεν θα το βοηθούσε να δημιουργήσει μια πρώτη επαφή και να αγαπήσει τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας;
Και κάπου εδώ καταλήγω σε αυτό που σας ανέφερα παραπάνω. Ο πολιτισμός δεν είναι μόνο η ιστορία, τα αρχαιολογικά μας κατάλοιπα, τα εκθέματα που φυλάσσονται στις προθήκες των μουσείων και οι αρχαιολογικοί χώροι που επισκεπτόμαστε. Αυτή είναι η μία πλευρά του πολιτισμού μας η υλική. Υπάρχει και μία άλλη πλευρά η άυλη, αυτή που δεν υπάρχει πάντοτε ο τρόπος να την διασφαλίσουμε και να την προφυλάξουμε. Η άυλη λοιπόν πολιτιστική μας κληρονομιά, είναι όλα αυτά τα ήθη και έθιμα που θα κάνουμε την σημερινή ημέρα. Είναι οι παραδοσιακοί χοροί, οι παραδοσιακές φορεσιές, οι λαϊκές παραδόσεις, τα παραδοσιακά φαγητά και άλλα ακόμη πολλά.
Οφείλουμε λοιπόν, να μάθουμε στα παιδιά μας αυτά τα ήθη και έθιμα, γιατί είναι κομμάτι τους είναι κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας είναι κομμάτι του ελληνικού μας πολιτισμού. Έτσι με αφορμή την σημερινή Εθνική Επέτειο, μιλήστε στα παιδιά σας για την πολιτιστική τους κληρονομιά την υλική και άυλη. Μιλήστε τους για το τι έγινε σαν σήμερα, για την ιστορία του λαού μας, για το πως βασανίστηκε από τον τουρκικό ζυγό, μιλήστε τους όμως και για τις παραδοσιακές φορεσιές και τους παραδοσιακούς χώρους εκείνης της εποχής.
Βοηθήστε τα είτε μέσα από παραμύθια, είτε μέσα από το βιντεάκια, ταινίες ή μέσα από την συμμετοχή τους στην εθνική μας παρέλαση να καταλάβουν την σημασία του έθνους μας, τους αγώνες του, την σημασία του πολιτισμού μας, γιατί πιστέψτε με, μόνο έτσι υπάρχει η ελπίδα η πολιτιστική μας κληρονομιά να διατηρηθεί!
