Ήρθε αυτή η στιγμή να αποχαιρετήσουμε και εμείς το Νηπιαγωγείο μετά από 4 χρόνια καθώς το μικρό μου αστεράκι μεγάλωσε και σαλπάρει για νέους προορισμούς!
Πότε ήταν που με δάκρυα στα μάτια κρυβόμουν στην πόρτα του Παιδικού Σταθμού για να μην με βλέπει και να μπει στη τάξη και να σταματήσει εκείνη να κλαίει; Πότε ήταν που τελείωνε τον Παιδικό Σταθμό, πέρασε στο Νηπιαγωγείο, προσαρμόστηκε σε συνθήκες πανδημίας με τηλεκπαίδευση και περιορισμούς, και πότε ήρθε η ώρα που κρατάει στα χέρια της το απολυτήριο του Νηπιαγωγείου και όλο περηφάνεια με κοιτάει και μου λέει “Μαμά, μεγάλωσα! Πάω Δημοτικό!”.
Και αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια, μεγάλωσε, μεγάλωσε πολύ από εκείνη την πρώτη της μέρα στο σχολικό περιβάλλον που καλά-καλά δεν μιλούσε και μπήκε στην τάξη, γνώρισε και απέκτησε φίλους, συμμαθητές και δασκάλους που της χάρισαν τόσα εφόδια για την ανάπτυξή της.
Είμαι ομολογουμένως πολύ συγκινημένη αλλά και ως γνήσια κουκουβάγια – μαμά και πολύ περήφανη για την πορεία και τα κατορθώματα της μικρής μου, και θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια από εκείνα που κρατώ από αυτό το ταξίδι και όσα θα ευχηθώ να ζήσει κάθε νέα μανούλα με το μικρό της από την πρώτη μέρα του Παιδικού Σταθμού μέχρι και την τελευταία ημέρα του Νηπιαγωγείου. Ήταν χρόνια μαγικά και τόσο σημαντικά για εκείνη αλλά και για εμάς που είμαστε πάντα δίπλα της.
Δεν μετάνιωσα στιγμή που επιλέξαμε να την στείλουμε στον Παιδικό Σταθμό πριν σχεδόν κλείσει τα 2 της χρόνια. Αν και έμοιαζε τόσο μικρή, από τους πρώτους μήνες απέκτησε τόσα νέα ερεθίσματα, γνώσεις και δεξιότητες που σε καμία περίπτωση, όσο και να ασχολούμασταν εμείς μαζί της, δεν θα μπορούσαμε να της προσφέρουμε στο σπίτι. Έμαθε, και μας έμαθε, να εμπιστεύεται την καθημερινότητά της σε τρίτα πρόσωπα που της δημιουργούσαν αίσθημα ασφάλειας και φροντίδας. Γνώρισε και ανέπτυξε σχέσεις με άλλα, μέχρι τότε άγνωστα, παιδιά και συνήθισε να μοιράζεται και να είναι μέλος μιας παρέας. Ήρθε πιο κοντά στον εαυτό της και άνοιξε τον δρόμο προς πράγματα που της άρεσαν και την ενδιέφεραν, τα οποία και ανέπτυξε μετά. Μεγάλωνε συνεχώς, όμορφα και υγιέστατα, και μας χάριζε τόσες εμπειρίες καθημερινά. Θυμάμαι ακόμα με πόση λαχτάρα τρέχαμε κάθε μεσημέρι να την περιμένουμε στο σχόλασμα για να μας πει όλα τα νέα της ημέρας. Αξέχαστες και οι σχολικές γιορτές, οι παρελάσεις, με χαρτομάντηλα εννοείται πάντα αγκαλιά γιατί ήμουν και θα είμαι η μαμά που κλαίει στις σχολικές εκδηλώσεις.
Αργότερα, σε ηλικία μόλις 4 ετών κλήθηκε να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Προνηπίου μέσα από μια οθόνη, μακρυά από την τάξη και από όλες τις συνήθειες που είχε αφομοιώσει και κατακτήσει μέχρι τότε. Πιεζόταν πολύ και έδειχνε τη δυσαρέσκειά της για αυτή τη νέα καθημερινότητα, όσο και αν προσαρμοζόταν στα νέα δεδομένα. Μας έμαθε και τότε πολλά με αυτή τη συμπεριφορά της. Απέδειξε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο ακόμα και για ένα μικρό παιδί που του στερείς την παιδικότητά του και το περιορίζεις. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά στα μάτια της κάθε πρωί που έμπαινε στο μάθημα και μιλούσε με τους συμμαθητές της έστω μέσα από την οθόνη. Ένα τόσο μικρό πλασματάκι σκορπούσε αισιοδοξία και δύναμη μέσα σε ένα σπίτι που ακόμα και εμείς οι μεγαλύτεροι είχαμε κουραστεί και αγανακτήσει με τις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώναμε. Και όλο αυτό σαν να την μεγάλωσε τελικά και πιο γρήγορα…
Την τελευταία χρονιά του Νηπιαγωγείου που ολοκληρώσαμε πρόσφατα, ως ένα πλέον μικρό κορίτσι και όχι ως μικρό παιδί, την απόλαυσε ακόμα και με τους περιορισμούς και τις μάσκες. Κάθε πρωί έφτανε με την ίδια λαχτάρα να μπει στην τάξη και κάθε μεσημέρι έτρεχε στην αγκαλιά μου να μοιραστεί περιστατικά της τάξης, νέες γνώσεις, προβληματισμούς και σκέψεις ακόμα και την απογοήτευση ή τον θυμό της μετά από έναν τσακωμό της παρέας της. Αυτοί οι διάλογοι στο αμάξι έχουν μοναδική αξία και τους λατρεύω!
Και κάπως έτσι προσπάθησα σε λίγες γραμμές να αποτυπώσω κάποιες στιγμές και κάποια έντονα συναισθήματα που μου αφήνουν αυτά τα χρόνια του Νηπιαγωγείου ως μαμά. Ήταν μια ακόμα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πολυσύνθετη εμπειρία της μητρότητας που εύχομαι να ζήσει κάθε μανούλα το ίδιο εύκολα και ευχάριστα όπως εγώ.
Είναι ευλογία να έχεις ένα παιδί που από τόσο μικρό προσαρμόζεται, ανταποκρίνεται στις συνθήκες και θέλει καθημερινά να πηγαίνει σχολείο με το ίδιο κέφι και την ίδια χαρά. Εύχομαι να μας ακολουθήσει η ίδια διάθεση και στο Δημοτικό ως πρωτάκια!
Και αν κάτι θέλω να κρατήσετε εσείς οι νέες μανούλες είναι να στείλετε τα παιδάκια σας από νωρίς στον Παιδικό Σταθμό χωρίς φόβο. Να επιλέξετε ένα σχολείο που θα προσφέρει γνώσεις αλλά και ευτυχία στα παιδάκια σας. Να ζείτε δίπλα τους την κάθε στιγμή στον Παιδικό και στο Νηπιαγωγείο γιατί ο χρόνος περνάει εξαιρετικά γρήγορα!
