Κάθε χρόνο που φτάνει η γιορτή του πατέρα θυμάμαι τις περισσότερες συζητήσεις να επικεντρώνονται στις ιδέες δώρων που μπορεί να χαρίσουν τα παιδάκια στους μπαμπάδες τους, και αν η συγκεκριμένη γιορτή είναι εξίσου γνωστή με εκείνη της μητέρας…
Ας εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο, όμως, στο άτομο, στην ιδιότητα του πατέρα που γιορτάζει. Στον άνθρωπο εκείνο που στέκεται ή θα έπρεπε να στέκεται συνοδοιπόρος σε μια μανούλα από τον πρώτο χτύπο της καρδιάς του μωρού στην κοιλιά, τον άνθρωπο που θα σταθεί δίπλα στο παιδί και θα είναι πάντα ο super ήρωας μιας οικογένειας. Αυτός είναι ο ιδανικός πατέρας που θέλουμε όλοι και αυτός θα πρέπει να είναι.
Όμως, ένας πατέρας εκτός από αυτό το προφίλ και όσα θέλουμε να προσφέρει, μην ξεχνάμε πως έχει και εκείνος ανάγκες που οφείλουμε να ακούσουμε.
Τις περισσότερες φορές ίσως αδικούμε παρά ακούμε εμείς οι ίδιοι τους μπαμπάδες επειδή απαιτούμε περισσότερα από όσα μπορούν να κατανοήσουν και να κάνουν – όχι τελικά γιατί δεν θέλουν ή δεν προσπαθούν αλλά γιατί η ίδια η φύση τους δεν τους βοηθάει.
Ένας πατέρας θα ενθουσιαστεί με την ανακοίνωση μιας εγκυμοσύνης, θα προσπαθεί να κατανοήσει όλες τις αλλαγές στο σώμα και στη διάθεση μιας εγκυμονούσας αλλά ποτέ δεν θα μπορέσει να νιώσει τη σωματική κούραση, την ανασφάλεια, τον πόνο της γέννας ή του θηλασμού και όλα όσα νιώθει μια γυναίκα – και είναι φυσιολογικό. Μπορεί να μην αισθάνεται όλα αυτά αλλά το σημαντικό είναι να στέκεται πραγματικά πάντα δίπλα στην μαμά ως σύντροφος, πατέρας και στήριγμά της.
Μεγαλώνοντας ένα παιδί από το πρώτο κλάμα, οι δυο γονείς βιώνουν και ανακαλύπτουν πολλά μαζί ο ένας δίπλα στον άλλο. Πολλές φορές θα στηριχθούμε σε έναν πατέρα για να τρέξει με τα παιδιά στις δραστηριότητες, στα πάρτι, στις εκδρομές και στα ταξίδια, αλλά και για να συμφωνήσει μαζί μας, να μας υποστηρίξει και να επιβάλει με τρόπο μια άποψη στα παιδιά. Αρκετές όμως φορές, χωρίς πραγματικά να το θέλουμε, έχουμε αδικήσει τους μπαμπάδες γιατί δεν έχουμε καταφέρει να μπούμε στα δικά τους παπούτσια, δεν τους έχουμε δώσει χρόνο και χώρο να αντιληφθούν τις καταστάσεις και να ενεργήσουν. Δεν τους έχουμε αναγνωρίσει απόλυτα πως και οι μπαμπάδες κάνουν πολλά και μπορούν τα πάντα.
Σήμερα, με αφορμή την Ημέρα του Πατέρα, ας αναλογιστούμε τι θέση δίνουμε πραγματικά στους μπαμπάδες μας.
Το μόνο σίγουρο, που με χαροποιεί πολύ, είναι πως πλέον στην εποχή μας έχουμε ξεκινήσει να αποβάλουμε στερεοτυπικές αντιλήψεις και να ανοίγουμε δίαυλους καλύτερης επικοινωνίας με τους μπαμπάδες και συνοδοιπόρους μας σε αυτό το ταξίδι ανατροφής των παιδιών. Να τους φέρνουμε πιο κοντά μας και πιο ουσιαστικά ενεργούς δίπλα μας. Γιατί όσο σούπερ μαμάδες και αν προσπαθούμε να είμαστε (τρέχοντας στο σπίτι με ένα μπιμπερό στο χέρι, ένα παιδί στην αγκαλιά και ένα λάπτοπ ανοιχτό) χρειαζόμαστε δίπλα μας έναν μπαμπά για μια αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα, για ένα χέρι βοηθείας, έναν μπαμπά που θα καθίσει μαζί με τα παιδιά να τα φροντίσει όταν εμείς θα έχουμε κάποια επαγγελματική υποχρέωση, θα μαγειρέψει, θα κάνει μπάνιο τα παιδιά και θα προσπαθήσει τελικά να κάνει όσα κάνει μια μαμά. Και ακόμα και αν δεν καταφέρει να τα κάνει όλα όπως εμείς, σημασία έχει να προσπαθεί και να είναι εκεί, δίπλα, πάντα μάχιμος και πρόθυμος μπαμπάς για τα παιδιά αλλά και για εμάς γιατί «Μπαμπά, η μαμά σε χρειάζεται πάντα δίπλα της».
Χρόνια Πολλά σε όλους τους μπαμπάδες!
Σας αγαπάμε και σας χρειαζόμαστε δίπλα μας!
