Να σου εξηγηθώ από την αρχή: Προσωπικά είμαι υπέρμαχος της κατασκήνωσης. Η κόρη μου ξεκίνησε να πηγαίνει από την Β’ Δημοτικού, και μάλιστα κάθε χρόνο ήθελε να πηγαίνει και σε διαφορετική! Έχοντας ως μάνα αποκτήσει μεγάλη εμπειρία πάνω στο κεφάλαιο Κατασκήνωση, και έχοντας κάνει άπειρες συζητήσεις με άλλες μαμάδες που ΔΕΝ στέλνουν το παιδί τους, έχω καταλήξει σε ορισμένα συμπεράσματα. Μέσα σε αυτά, ίσως βρεις τον εαυτό σου…
«Έλα, μωρέ, σιγά μην στείλω το παιδί κατασκήνωση! Δεν παίρνω τα λεφτά να πάμε να τα φάμε οικογενειακώς μια βδομάδα διακοπές;».
«Δεν έχει πάει ούτε μια φορά. Φοβάμαι να το στείλω».
«Πήγε μια φορά και δεν της άρεσε καθόλου. Φοβάται χωρίς εμάς τα βράδια».
«Καλά, ξέρεις τι γίνεται στις κατασκηνώσεις;! Δεν τους έχω καμία εμπιστοσύνη».
«Θα τη στείλω όλο το καλοκαίρι στο χωριό. Μια χαρά θα περάσει με τη γιαγιά της!».
«Αφού μένουμε στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα, και περνάει τέλεια γιατί να πάει κατασκήνωση;».
Ατάκες φίλων που ακούω συνήθως όταν ανοίγω το θέμα Κατασκήνωση. Το ζήτημα δεν είναι εάν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί τους. Σε κάθε περίπτωση την άποψή μου θα την πω!
Αυτό που ξέρω, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι όταν ένα παιδί δεν πάει κατασκήνωση, έστω και μια φορά να δει πώς είναι, να αποφασίσει μόνο του εάν του αρέσει ή όχι, ένα πράγμα κρύβεται από πίσω:
Ο φόβος της μάνας. Αυτή είναι, θεωρώ, η αιτία πίσω από κάθε γιατί το παιδί μας δεν προχωράει παρακάτω.
Μαμάδες που δεν στέλνετε το παιδί σας κατασκήνωση, δεν σας κατηγορώ, σας καταλαβαίνω.
Το βλέπεις να μεγαλώνει, να ψηλώνει, να αλλάζει, κι όμως τρέμεις και μόνο στην ιδέα ότι θα αποχωριστεί το σπίτι του για λίγες μέρες.
Κι αν κάτι συμβεί;
Κι αν αρρωστήσει;
Κι αν ξεχάσει να αλλάξει βρακί; (θα ξεχάσει, στο εγγυώμαι).
Κι αν δεν του αρέσουν τα φαγητά εκεί;
Κι αν δεν μπορεί να με παίρνει τηλέφωνο;
Κι αν δεν κάνει φίλους;
Κι αν κάνει φίλους αλλά τελικά το πληγώσουν;
Η λίστα με τα “κι αν” δεν έχει τελειωμό. Μάνα είσαι και φοβάσαι. Αλλά αυτό που φοβάσαι βαθιά μέσα σου είναι ότι το παιδί σου μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς εσένα.
Γιατί ναι, μπορεί όλα αυτά ή κάποιο από αυτά τα “κι αν”, να συμβεί. Και σε ρωτώ: Πιστεύεις ότι το παιδί σου δεν μπορεί να τα διαχειριστεί; Το παιδί σου που έχει κλείσει τα 8, τα 9, τα 10 χρόνια της ζωής του.
Και στο κάτω-κάτω γιατί δεν του δίνεις την ευκαιρία να το μάθει μόνο του, να δοκιμαστεί, να βγει από το ασφαλές περιβάλλον της οικογένειας και των υπαρχόντων φίλων;
Γιατί του στερείς την ευκαιρία να γνωρίσει το διαφορετικό;
Γιατί ναι, η κατασκήνωση είναι μια διαφορετική εμπειρία, που δεν έχει καμία σχέση με τις οικογενειακές διακοπές, με τις διακοπές στο χωριό με τη γιαγιά, με τις διακοπές στον τόπο διαμονής.
Άλλος τόπος, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνθήκες, πρωτόγνωρα όλα. Κι αυτό από μόνο του συνιστά ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Μια εμπειρία που θα χαρίσεις στο παιδί σου, αρκεί να ξεπεράσεις πρώτα ΕΣΥ τον φόβο σου.
