Πρόβες μέχρι αργά στο σχολείο, μισοσχισμένες σημειώσεις στην τσάντα, και ραντεβού στο κομμωτήριο για “μπούκλωμα”. Αυτή είναι η ζωή και τα αιτήματα της κόρης μου λίγο πριν την τελευταία σχολική γιορτή.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι ετοιμάζουν. Όχι ότι μου λέει και τίποτα αυτό το παιδί, “για να είναι έκπληξη”, οκ.
Έκπληξη όμως δεν θα είσαι εσύ, μάνα ινφλουένσερ, μάνα του συμμαθητή της κόρης μου, μάνα που σε ξέρω και με ξέρεις, ναι, εσύ, που την ώρα της γιορτής, όταν τα παιδιά μας ανέβουν στη σκηνή, πάνω στον ενθουσιασμό σου, δεν θα αντέξεις. Θα το σηκώσεις το λάβαρο, εν προκειμένω το κινητό, και θα βροντοφωνάξεις: #mykidisbetterthanyours!
Και το δικό μου το παιδί θα φανεί εν αγνοία του σε ένα Live σου στο Facebook ή στο Instagram. Γιατί;
“Μιλάς εσύ;” θα σκεφτείς. “Που ανεβάζεις το παιδί σου στα σόσιαλ κάθε τρεις και λίγο;”
Ναι, μιλάω εγώ, που όμως δεν αφήνω τον ενθουσιασμό και τη συγκίνησή μου να με παρασύρουν. Ξέρω καλά ότι σε αυτόν τον υπέροχο ψηφιακό κόσμο όπου η κόρη μου ζει και εξελίσσεται, οφείλω να σεβαστώ το δικαίωμά της να πρωταγωνιστεί ή όχι.
Και με αυτή τη λογική, σε κάθε σχολική γιορτή ακολουθώ ορισμένους κανόνες:
1. Δεν κάνω check in στο σχολείο ούτε ταγκάρω την επωνυμία του.
Γιατί πρέπει κάποιος να ξέρει πού βρίσκεται η οικογένειά μου αυτή τη στιγμή; Γιατί να γνωρίζει σε ποιο σχολείο πηγαίνει το παιδί μου; Και τέλος, γιατί να κοινοποιήσω ότι ναι, αυτή τη στιγμή κανείς δεν βρίσκεται στο σπίτι;
2. Δεν κάνω stories.
Τουλάχιστον όχι την ώρα της γιορτής. Μπορεί να τραβήξω ένα βιντεάκι από τον χώρο, κάποια σημεία της διακόσμησης ή του σκηνικού, μερικές φωτογραφίες της κόρης μου με το κοστούμι της παράστασης, αλλά όλα αυτά θα τα επεξεργαστώ και θα τα ανεβάσω… κατόπιν εορτής.
3. Δεν κοινοποιώ βίντεο στα οποία εμφανίζεται όλη η τάξη ή μέρος των συμμαθητών της κόρης μου.
Σέβομαι τα προσωπικά τους δεδομένα καθώς και τη στάση άλλων γονιών οι οποίοι δεν ανεβάζουν ποτέ στιγμιότυπα από τη ζωή των παιδιών τους. Με ποιο δικαίωμα θα πάρω αυτή την απόφαση ερήμην τους;
4. Δεν ανεβάζω κάτι που μπορεί να φέρει το παιδί μου σε δύσκολη θέση.
Δεν θα ήθελα μεγαλώνοντας να δει ένα βιντεάκι με την ίδια πάνω σε μια σκηνή να κομπιάζει να πει το ποίημα ή τις ατάκες της, γιατί τότε μου είχε φανεί αστείο. Δεν θα ήθελα μεγαλώνοντας να δει οτιδήποτε θα την κάνει να νιώσει άβολα και αμήχανα.
5. Αρχειοθετώ το υλικό από φωτογραφίες, βίντεο και μπούμερανγκ με την ίδια και τις φίλες της ή τη δασκάλα της.
Έτσι θα θυμόμαστε μετά από χρόνια στιγμές της παιδικής της ηλικίας και των σχολικών της εμπειριών. Όχι, δεν είναι όλες οι αναμνήσεις μας διαδικτυακές.
6. Προσπαθώ να αφήσω στην άκρη το κινητό μου για λίγο για να ζήσω τη στιγμή και να χαρώ το παιδί μου.
Φροντίζω να καθίσω κάπου καλά ώστε να παρακολουθώ τη γιορτή, δεν σηκώνω τη βιντεοκάμερα ούτε το κινητό για να τραβήξω όλα τα πλάνα εμποδίζοντας τους πίσω μου να βλέπουν. Αν με καταλαβαίνετε, εσείς οι μπροστινοί.
7. Λέω στο παιδί μου και σε όλη την ομάδα που δούλεψε Μπράβο! και Συγχαρητήρια!
Χαρίζω χαμόγελα και αγκαλιές και δεν περιορίζω την επιβεβαίωση και την ικανοποίησή μου βάζοντας μερικά emojis και hashtags υπερηφάνειας στα σόσιαλ μίντια.
Ναι, είμαι και γω μάνα ινφλουένσερ. Και εσύ, και εσύ, και εσύ, γιατί στη ζωή ενός παιδιού κανείς δεν ασκεί μεγαλύτερη επίδραση από τη μάνα. Αυτό το ξέρουν όλοι.