Η Ημέρα της Μητέρας είναι για πολλούς μια ηλιόλουστη Κυριακή, γεμάτη εκπλήξεις, αγκαλιές και αγάπη! Αλλά όχι για όλους. Για κάποιους, μικρούς ή μεγαλύτερους, μπορεί να γίνει μια μέρα οδυνηρή, δύσκολη, στενάχωρη… Πώς μπορεί να μιλήσει ένας δάσκαλος στους μαθητές του για την Ημέρα της Μητέρας όταν μέσα στην τάξη υπάρχουν παιδιά που δεν γνώρισαν ή έχασαν τη μαμά τους; Ο αγαπημένος μας δάσκαλος Μάριος Μάζαρης απαντά σε αυτό το δύσκολο είναι η αλήθεια ερώτημα μέσα από ένα ποστ που αγγίζει βαθιά την καρδιά μας!
Γράφει ο ίδιος στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram: “Λίγο πριν τη μέρα της μητέρας , μερικές σκέψεις μέσα από τις τάξεις. Γιορτάζουμε όταν έχουμε παιδιά χωρίς μαμά; Τι λέμε, πώς, τι μοιραζόμαστε; Διαβάστε το, μοιραστείτε το #, αφήστε ένα σχόλιο ή κάντε tag όποιον πιστεύετε ότι αξίζει να το διαβάσει. Κυρίως όμως, αγκαλιάστε λίγο παραπάνω τα παιδιά αυτά, όχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά πάντα”.
“…Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σκέφτομαι λίγο παραπάνω μαθητές και μαθήτριες που δεν έχουν πια τη μητέρα τους στη ζωή. Είναι εύκολο να γιορτάσεις με τους υπόλοιπους μαθητές σου τη γιορτή της μητέρας, όταν σε κάποια παιδιά αυτή η γιορτή φέρνει μόνο θλίψη;
Σε τέτοις περιπτώσεις, μετατρέπουμε τη γιορτή της μητέρας σε γιορτή των ανθρώπων που μας φροντίζουν: επομένως οι κατασκευές και οι κουβέντες μας ανοίγουν και περιλαμβάνουν τον μπαμπά, τη γιαγιά, τα μεγαλύτερα αδέρφια.
Φροντίζουμε δηλαδή όλες μας οι κουβέντες στην τάξη να αφορούν όλα τα παιδιά και να σέβονται τις ιστορίες του καθενός.
Από την άλλη, δεν είναι λύση να μην κάνουμε καμία αναφορά στη γιορτή της μητέρας. Δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε τη μέρα αυτή (όπως και κάθε αναφορά στη μητέρα μέσα στη χρονιά), μπορούμε όμως να αναφέρουμε στον λόγο μας “η μαμά ή η γιαγιά ή ο μπαμπάς ή όποιος σας φροντίζει”, σαν ένδειξη αγάπης και σεβασμού σε κάθε παιδί.
Αντίστοιχα προσεγγίζουμε κάθε γιορτή που αποκλείει κάποιον από τους μαθητές ή μαθήτριές μας, λόγω οικογενειακής κατάστασης, καταγωγής, θρησκεύματος ή οικονομικής κατάστασης, βρίσκοντας μια αφήγηση που έχει εναλλακτικές, όχι αποκλεισμούς.
Μην ξεχνάμε ποτέ ότι στην τάξη μέσα, η δασκάλα θα ακούσει πολλές φορές να τη λένε μαμά, ακόμα και ο δάσκαλος πολλές φορές. Μαθητές με έχουν πει μαμά, μπαμπά, θείο, κι όλα τα θεωρώ τόσο γλυκά, γιατί γινόμαστε ακόμα κι έτσι οικογένεια.
Κι αν στην πραγματική οικογένεια η μαμά έχει φύγει από τη ζωή, βρείτε έναν τρόπο να θυμηθείτε μια ωραία της ιστορία, όσο κι αν πονάει η αφορμή. Δεν χρειάζεστε αυτή τη μέρα για να το κάνετε… αλλά δώστε στο παιδί σας την ευκαιρία να γιορτάσει τη μαμά του, μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές του, και να χαρεί για τον πιο σημαντικό λόγο: για εκείνη που έζησε και το έφερε στη ζωή…”
Και ο Μάριος Μάζαρης καταλήγει με το εξής ουσιαστικό και τόσο τρυφερό:
*Ακολουθήστε αυτόν τον υπέροχο δάσκαλο ΕΔΩ και ακούστε τις ιστορίες του μέσα από το podcast της LIFO “Θα σου πω στο διάλειμμα”, με τον Φώτη Σεργουλόπουλο και την Τζένη Διαγούπη!
