Υπάρχουν κάποιες σκληρές αλήθειες σε αυτή τη ζωή, τις οποίες βιώνεις και αντιλαμβάνεσαι, όταν έχεις κάνει πια κάποια χιλιόμετρα: 1.«Ό,τι δε λύνεται, μπορεί και πρέπει να κοπεί», 2.«Η αληθινή ζωή ξεκινά όταν αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την αξία σου», 3.«Όσο σε ρίχνεις, μην περιμένεις κανέναν να σε ανεβάσει».
Για τα δύο πρώτα σας έχω μιλήσει σε προηγούμενα άρθρα. Σήμερα θα αναλύσουμε το τρίτο, το οποίο η αλήθεια είναι πως μας… καίει, έχει βάθος, δε θέλουμε να το παραδεχτούμε αλλά είναι μια από τις σκληρότερες αλήθειες αυτής της ζωής.
Όσο σε ρίχνεις, μην περιμένεις κανέναν να σε ανεβάσει.
Ίσως στο παρελθόν συνέβη κάτι αδιανόητο που σε τραυμάτισε ανεπανόρθωτα. Έμαθες να ζεις με αυτό για χρόνια ολόκληρα. Έμαθες να κρύβεσαι, να αποζητάς τις σκιές να μη φανείς, και έμαθες οικειοθελώς να καλύπτεις τη λάμψη σου.
Σε ρωτούσαν πολλοί «Μα καλά, τι σου συνέβη; Είσαι μια άλλη!» και εσύ προσποιούσουν πονοκεφάλους, πόνους περιόδου, στρες, κόπωση… Έμαθες να «καλύπτεις» τα νώτα σου και… βολεύτηκες. Έμαθες να φοβάσαι και σχεδόν να σου αρέσει. Καλύτερος ο φόβος και το κρύψιμο από τη ζωή, ε; «Είναι πιο οικεία εδώ…». Η νέα σου ζώνη ασφαλείας, έγινε αυτή.
Συνειδητά, χρόνια ολόκληρα σε έριχνες, έβαζες ανάγκες τρίτων πάνω από σένα, ήσουν πάντα στο παρασκήνιο, είχες αυτήν την αίσθηση στη ψυχούλα σου «όπου με πάει, καλά θα ‘ναι…» έως ότου μια μέρα ξύπνησες διαφορετικά και αποφάσισες να βάλεις τη ζωή σου κάτω να δεις τι συμβαίνει πραγματικά.
Ξέρεις πολύ καλά τι είδες… Μια αιωρούμενη, γυναικεία φιγούρα παντός καιρού και σε πάσης φύσεως συνθήκη να είναι για όλα εκεί και για εκείνη πουθενά. Φορετά χαμόγελα σε φίλους και συνεργάτες και «όλα καλά!». Βράδια ατελείωτα σε σκέψεις «Μα καλά… δεν κοιτάνε, γιατί δε με ανεβάζει κανείς;». Και όλο τα έριχνες σε άλλους, σε όλους. Και στους ίδιους άλλους, σε όλους, την επόμενη μέρα ήσουν γλυκιά Παναγίτσα.
Δεν είναι παιχνίδι του μυαλού, δεν είναι «ψαγμένη» απόκρυφη αλήθεια, ούτε τσιτάτο. Είναι πραγματικότητα:
Όσο σε ρίχνεις μέσα κι έξω σου, δε θα σε ανεβάσει ποτέ κανείς και δεν αξίζει να τον περιμένεις γιατί απλά χάνεις χρόνο.
Ξεκίνα ψυχανάλυση για να δουλέψεις το παρελθόν, ψυχοθεραπεία για το τραύμα, coaching για το μέλλον και το παρόν, ξεκίνα όμως κάτι. Τώρα! Μη χάνεις καιρό…
Σου χρωστάς μια ολόψυχη ζωή, γιατί πολύ απλά γι’ αυτή γεννήθηκες.
Σου χρωστάς ένα χαμόγελο στον καθρέφτη γιατί όλη σου η ζωή έως τώρα είναι ηρωική.
Σου χρωστάς εσένα!
Ούτε θύμα, ούτε θύτης, ούτε κατήγορος. Ενήλικας. Φέρσου ενήλικα: Ξεκίνα να ζεις τη ζωή που σου αξίζει και εντός της θα εκπληρώσεις τον σκοπό σου. Όποιος κι αν είναι αυτός! Μην εθελοτυφλείς… Αρκετά.
Συνέχισε Ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
