Μπορεί να σας παραξένεψε ο τίτλος και να σας φαίνεται υπερβολικό να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα παιδί ανεξάρτητο και συνεργάσιμο από μωρό αλλά δεν είναι αδύνατο, γίνεται. Το πώς γίνεται και αν πετυχαίνει θα σας το περιγράψω με απόλυτη ειλικρίνεια μέσα από τις δικές μου εμπειρίες ως νέα μαμά που από την αρχή προσπάθησα να αναπτύξω τρόπους επικοινωνίας και συνεργασίας με το μωρό μου.
Έχοντας διανύσει 9 μήνες μιας εξαιρετικής εγκυμοσύνης και μετά από ένα φυσιολογικό τοκετό με ένα φυσιολογικό, υγιές και μεγάλο μωράκι από την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε στο σπίτι το αντιμετώπισα φυσικά σαν ένα μικρό πλασματάκι που με έχει ανάγκη αλλά και σαν έναν μικρό ανθρωπάκι που πρέπει να γνωρίσει και να επιβιώσει μέσα σε ένα νέο κόσμο και μια νέα καθημερινότητα. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Κάποιες ώρες μετά από αγκαλίτσες, χάδια, θηλασμούς και τα σχετικά που βιώνει κάθε μανούλα με το νεογέννητό της, έβαζα το μωρό μου στο ριλάξ, υπάρχουν ριλάκ κατάλληλα από την πρώτη μέρα, με μουσική και εγώ δίπλα του έκανα διάφορες δουλειές για τη δουλειά ή το σπίτι καθώς εκείνο στη αρχή απλώς με παρακολουθούσε και με ένιωθε κοντά του.
Αφού περνούσαν οι πρώτοι μήνες αυτή η συνήθεια καθιερώθηκε και αναπτύχθηκε όταν άρχισε το μωρό να αντιλαμβάνεται και να αναπτύσσει τις αισθήσεις και τις ικανότητές του. Άρχιζε να απασχολείται μόνο του, να ανακαλύπτει μέσα από αντικείμενα και παιχνίδια γύρω του και να συνηθίζει στην ιδέα ότι στο ίδιο χώρο συνυπάρχουμε αλλά ταυτόχρονα κάποιες ώρες ασχολούμαστε με διαφορετικά πράγματα. Η μόνη παύση φυσικά γινόταν για να θηλάσει, να το αλλάξω και αν είχε ανάγκη από αγκαλιά αν το ενοχλούσε κάποιο πονάκι.
Μπορεί αυτό που σας περιγράφω να σας φαίνεται κάτι συνηθισμένο και λογικό αλλά δεν είναι πάντα για όλες τις μανούλες και τα μωράκια τους. Πολλές φορές όταν με επισκέπτονταν άλλες μητέρες στο χώρο μου για θέματα δουλειάς και εγώ ανταποκρινόμουν εύκολα έχοντας ένα ήσυχο μωρό δίπλα μου καθισμένο σε ένα ριλάξ και χαρούμενο με τη απασχόλησή του με τα παιχνίδια του και παρατηρώντας τις συζητήσεις μας, απορούσαν πώς το καταφέρνω. Τίποτα μαγικό δεν έκανα απλά αντιμετώπισα το μωρό μου σαν έναν άνθρωπο με ανάγκες και ενδιαφέροντα που δεν χρειάζεται να είναι πάντα κολλημένο πάνω μου αλλά αντίθετα το άφησα να ανακαλύψει δίπλα μου το κόσμο και να είναι χαρούμενο για ότι νέο ερέθισμα δεχόταν.
Χαρίζοντας σε ένα μωρό αλλά και σε εσάς αυτές τις κοινές ώρες ανεξαρτησίας, πίστεψε με η αγκαλιά, το χάδι και όλα τα σχετικά που δεν αναιρούνται έχουν άλλη αξία που και οι δυο αντιλαμβάνεστε τη σημασία. Έτσι το μωρό μαθαίνει να συνεργάζεται με τη μαμά με βάση τις ανάγκες του και να ανεξαρτικοποιηθεί ανακαλύπτοντας το κόσμο γύρω του απέχοντας κάποια εκατοστά από τη μαμά του. Και αφού ο καιρός περνάει, το μωρό μπουσουλάει και αργότερα κάθεται, στηρίζεται και τελικά κάνει τα πρώτα του βήματα το ριλάξ θα αντικατασταθεί από παιχνίδια που αναπτύσσουν την αντίληψη και τις αισθήσεις του παιδιού. Παιχνίδια στο πάτωμα, παιχνίδια με ήχους, πάνινα ή ειδικά βιβλία για μωρά, βιβλιοπυργάκια και άλλα μέσα δραστηριότητας κάνουν το ίδιο το μωρό να μαθαίνει να αυτοαπασχολείται για κάποιες ώρες, να ενθουσιάζεται από όσα αν ανακαλύπτει μόνο του και να νιώθει πραγματικά ανεξάρτητο μέσα σε ασφαλές περιβάλλον και υπό το βλέμμα και τη φροντίδα της μαμάς.
Ακολουθώντας λοιπόν αυτή τη πορεία και εγώ έφτασα να έχω ένα μωρό που από το πρώτο χρόνο ζωής του έχει μάθει να απασχολείται και μόνο του αλλά και με τη δική μου συμμετοχή ή άλλων ατόμων, να ανακαλύπτει , να ενθουσιάζεται, να χαίρεται και με μεγάλη ικανοποίηση να φτάνει με τη γλώσσα του σώματος και κάποιες πρώτες λεξούλες να σε κατευθύνει πώς να συμμετάσχεις στο παιχνίδι του. Το μωρό επικοινωνεί μαζί σου και δηλώνει πολύ πιο ουσιαστικά τη στιγμή που σε θέλει μαζί του στο παιχνίδι είτε γιατί βαρέθηκε ειδικά αν παίζει μόνο, είτε γιατί αδυνατεί αν αντιληφθεί κάτι και χρειάζεται τη καθοδήγησή σου και τέλος γιατί απλώς σε έχει ανάγκη Και αυτό πια συνεχίζεται και στη παιδική, προσχολική και εφηβική περίοδο όπου αλλάζουν και οι ισορροπίες της καθημερινότητας και των απαιτήσεων.
Έτσι αν έχεις κάνει το παιδί σου ανεξάρτητο στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό στην βρεφική ηλικία μόνο τότε πιστεύω ότι μπορείς να έχεις απαιτήσεις μελλοντικά από εκείνο σχετικά με την ανεξαρτησία του για απλά πράγματα της καθημερινής ζωής που όλες οι μαμάδες απαιτούν αλλά δεν σκέφτονται κατά πόσο είναι έτοιμο το παιδί να ανταποκριθεί. Ένα παιδί που μαθαίνει να παίζει ανεξάρτητο, να απασχολείται όταν η μαμά κάνει δίπλα ένα ραντεβού ή βρίσκονται σε ένα εξωτερικό χώρο για φαγητό θεωρώ ότι πολύ πιο ομαλά και εύκολα το ίδιο αυτό παιδί θα μάθει να μαζεύει τα παιχνίδια του, να τρώει μόνο του, να κάνει μπάνιο μόνο του και να τακτοποιεί το δωμάτιο του. Να οργανώνει τι διάβασμά του, τις υποχρεώσεις του, τις επιθυμίες του και πολύ μετά όλη τη ζωή του. Να είναι ανεξάρτητο και αυτόνομο!
Μαθαίνοντας λοιπόν ένα παιδί να είναι ανεξάρτητο από κούνια, θεωρώ όπως το βιώνω εγώ μέχρι σήμερα ότι η ικανοποίηση και η περηφάνια που νιώθει η ίδια η μαμά, όχι γιατί είναι η καλύτερη, σούπερ μαμά, αλλά γιατί μεγαλώνει έναν ανεξάρτητο άνθρωπο με ερεθίσματα, αντίληψη, ενδιαφέροντα και ανάγκες, είναι κάτι που δεν περιγράφεται αλλά σίγουρα είναι πολύ λυτρωτικό για κάθε μητέρα όταν το βιώσει. Ποια μαμά άλλωστε δεν το θέλει αυτό, ένα παιδί που θα μεγαλώσει με αγάπη και φροντίδα και ως ανεξάρτητη και αυτόνομη προσωπικότητα;
Τέλος, μην θεωρείτε ότι είναι νωρίς να ξεκινήσετε από τη βρεφική ηλικία να εισάγετε στο μωρό σας τρόπους ανεξαρτηκοποίησης καθώς όλα θέλουν συστηματική μέθοδο και χρόνο για να εμπεδωθούν και να γίνουν τρόπος ζωής και όχι κάτι ψυχαναγκαστικό υπό την απειλή της τιμωρίας.
Ας προσπαθήσουμε σε αυτές τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε να αναθρέψουμε όσο γίνεται πιο ευτυχισμένα, χαρούμενα , ανεξάρτητα και αυτόνομα παιδιά.
