Ήμουν έγκυος, περίμενα το μικρό μου και ανησυχούσα πότε θα νιώσω συσπάσεις με συχνότητα και πότε θα σπάσουν τα νερά. Δεν είχα ιδέα τι θα πει Τοκετός με Πρόκληση. Αρχικά, θέλω να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν ταυτίζεται με το λεγόμενο “ραντεβού” που καταλήγει σε καισαρική. Αφορά έναν φυσιολογικότατο τοκετό που λόγω κάποιων καταστάσεων χρειάζεται να τον προκαλέσουμε. Ας δούμε, όμως, βήμα-βήμα τα χαρακτηριστικά αυτής της διαδικασίας μέσα από τη δική μου εμπειρία.
Αφού συμπλήρωσα και την 40η εβδομάδα κύησης, πέρασε και η προβλεπόμενη ημερομηνία τοκετού και όλα ήταν καλά και φυσιολογικά, έπρεπε να γεννήσω. Έπρεπε να γεννήσω, όχι γιατί δεν μπορούσα να κρατήσω μέσα για άλλη μια εβδομάδα το μωρό αλλά γιατί πρώτον το μωρό ήταν αρκετά μεγάλο και δεν άντεχα άλλο το βάρος και δεύτερον επειδή ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά και όχι με καισαρική – όσο έμενε το μωρό μέσα στην κοιλιά μου και μεγάλωνε τόσο πιο δύσκολος θα ήταν ο τοκετός. Έτσι ήρθε η ώρα για πρόκληση! Αυτή ήταν σίγουρα από τις πιο απαιτητικές και σημαντικές προκλήσεις που είχα να αντιμετωπίσω, μόνο που τότε δεν είχα ιδέα τι θα επακολουθήσει.
Μια μέρα, λοιπόν, αφού είχε περάσει η αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού πήγα στον γυναικολόγο μου, με εξέτασε, είδαμε το μωρό και μετά από τη κλασική διαδικασία του υπέρηχου που είχε γίνει συνήθεια των τελευταίων εννιά μηνών, ακούστηκε η φράση από τον γιατρό “Ήρθε η ώρα. Σήμερα το βράδυ θα κάνουμε εισαγωγή για να γεννήσουμε με πρόκληση”. Στην αρχή ταράχτηκα επειδή φοβήθηκα ότι κάτι συμβαίνει και δεν μου το λέει για να μην ανησυχήσω, αλλά μετά με καθησύχασε και με διαβεβαίωσε ότι θα τα ζήσω όλα κανονικά και φυσιολογικά σαν να μου είχαν σπάσει τα νερά.
Στη συνέχεια έφυγα από το ιατρείο του γυναικολόγου, δίνοντας ραντεβού στο μαιευτήριο αργά το βράδυ για εισαγωγή, και μαζί με τον σύντροφό μου κάπως παγωμένοι θα έλεγα γιατί η μεγάλη ώρα έφτασε, μετά από κάποια τελευταία ψώνια γυρίσαμε σπίτι, τακτοποιήσαμε ό,τι τελευταίο είχε μείνει και ξεκινήσαμε τις τελικές ετοιμασίες για το σπίτι.
Τώρα που γράφω για αυτή την εμπειρία νιώθω τόσο τυχερή που γέννησα με πρόκληση καθώς αναρωτιέμαι πόσες γυναίκες που γέννησαν φυσιολογικά και φυσικά με συσπάσεις ή με σπάσιμο νερών έκαναν όσα έκανα εγώ πριν ξαπλώσω στο κρεβάτι της αίθουσας τοκετού. Τι έκανα; Σφουγγάρισα το σπίτι, απόλαυσα το μπάνιο μου, περιποιήθηκα τον εαυτό μου, ίσιωσα τα μαλλιά μου, διάλεξα τα ρούχα, φωτογραφήθηκα, μίλησα με φίλους, και έτοιμη, φρέσκια και ήρεμη, όσο αγχωμένη και αν ήμουνα, ξεκίνησα χέρι-χέρι με τον άντρα μου για το μαιευτήριο.
Πανικός, τρέξιμο, πόνοι, αγωνία ήταν άγνωστες έννοιες για μένα καθώς δεν βίωσα το σπάσιμο των νερών που μέχρι τότε ανησυχούσα τόσο ακόμα και για το πώς θα το καταλάβω και πώς θα προλάβω να ετοιμαστώ και να φτάσω στο μαιευτήριο πριν γεννήσω. Πού να ήξερα ότι ως πρωτοτόκος θα ξεπεράσω τις οκτώ ώρες για να γεννήσω…
Ήρεμη και περιποιημένη με το τζινάκι μου όλο σκισίματα -πιο πολύ για βόλτα έδειχνα ότι πάω- μπήκα στο μαιευτήριο. Εκεί με περίμενε ο γιατρός και η μαία μου, οι οποίοι με κατεύθυναν προς την αίθουσα τοκετού για να ετοιμαστώ. Αφού ντύθηκα με το ωραίο μπλε ρομπάκι, φόρεσα το βραχιολάκι με τα στοιχεία μου και την πεταλούδα ενδοφλέβια, εγκαταστάθηκα στο κρεβάτι του τοκετού. Ο ορός με τα σχετικά φάρμακα για την πρόκληση πόνων και οδυνών ξεκίνησε να πέφτει. Είχαμε μπει στη τελική ευθεία.
Οι ώρες περνούσαν, ο ορός ανανεωνόταν και οι πόνοι αργά-αργά δυνάμωναν χωρίς να με ενοχλούν ιδιαίτερα. Ακολούθησε η χορήγηση της επισκληριδίου και μετά από πέντε ώρες και αφού οι πόνοι από τα φάρμακα δεν προκάλεσαν σπάσιμο των νερών, αυτό έγινε με επέμβαση του γιατρού, ο οποίος από τις περιγραφές της κατάστασης μου επιβεβαίωνε ότι δεν θα μπορούσα να έχω γεννήσει νωρίτερα ή φυσικά και σίγουρα θα καταλήγαμε σε πρόκληση, όπως και έγινε. Μετά το σπάσιμο των νερών που ουσιαστικά δεν αντιλήφθηκα και δεν αγχώθηκα αλλά απλά μου το ανακοίνωσαν, όλα εξελίσσονταν πιο γρήγορα μέχρι τους πολύ συχνούς και έντονους πόνους που κατέληξαν στη γέννηση του μωρού μας.
Αν, λοιπόν, θα έπρεπε επιγραμματικά να αναφέρω τα πλεονεκτήματα του τοκετού με πρόκληση θα έλεγα τα εξής: ηρεμία, μεθοδικότητα και απόλαυση είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν την πορεία μέχρι και τον τοκετό. Δεν ταράχθηκα, δεν ανησύχησα για το αν θα προλάβω να κάνω κάτι, δεν τρόμαξα με τη πρωτόγονη αυτή διαδικασία και δεν βιάστηκα σε τίποτα. Αντιθέτως ένιωθα τόσο ασφαλής με τον γιατρό, τη μαία και τον άντρα μου δίπλα μου, τόσο ήρεμη για τη σταδιακή πορεία προς τον τοκετό και την ενημέρωσή μου βήμα βήμα για το τι θα ακολουθήσει και πώς πρέπει να το αντιμετωπίσω και να το διαχειριστώ, και τόσο ήσυχη ότι όλα θα πάνε καλά, που όσες φορές και να ξαναγεννούσα, θα ευχόμουν να γεννήσω με πρόκληση.
Κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά με πρόκληση μετά από 12 ώρες στην αίθουσα τοκετού με τις πιο όμορφες αναμνήσεις γεμάτες μόνο όμορφα, πρωτόγονα συναισθήματα.
Αν, λοιπόν, και εσείς καταλήξετε σε πρόκληση τοκετού μετά από απόφαση του γυναικολόγου σας, μην ανησυχήσετε αλλά χαρείτε και απολαύστε το! Ασφάλεια και ηρεμία εξασφαλίζει αυτή η διαδικασία για έναν επώδυνο αλλά σχετικά εύκολο φυσιολογικό τοκετό που θα σας χαρίσει την πιο αξέχαστη στιγμή στη ζωή σας, τη στιγμή που θα σφίξετε στην αγκαλιά σας το μικρό σας αγγελούδι!
