Όταν κάθομαι και σκέφτομαι πόσους μήνες ζούμε σε αυτή την κατάσταση της Πανδημίας ειλικρινά πανικοβάλλομαι με το συμπέρασμα πως τα χρόνια προχωρούν και ο “κατακτητής” είναι ακόμα εδώ. Ο πανικός όμως κρατάει λίγα δευτερόλεπτα καθώς προσπαθώ να το διαχειριστώ και να επικρατήσει η λογική και κάποια δόση αισιοδοξίας.
Απομονωθήκαμε, προσαρμοστήκαμε σε νέα δεδομένα, φορέσαμε μάσκες, κολυμπήσαμε στα αντισηπτικά, εμβολιαστήκαμε, τεσταριστήκαμε και απλά τα επαναλαμβάνουμε!
Σαφώς και δεν θέλω, δεν έχω άλλη υπομονή, να βλέπω πρόσωπα με μάσκες παντού, τα αντισηπτικά ως τρίτο μας χέρι. Αποστάσεις, φόβο, αμηχανία, απομόνωση και ανασφάλεια σε κάθε μας κίνηση, σκέψη, κοινωνική συναναστροφή. Ναι είναι ανυπόφορο πια, όμως και τι μπορούμε να κάνουμε ; Τι μπορούμε να αναστρέψουμε, να αλλάξουμε ; Δυστυχώς, θα σας απαντήσω με όλη μου την ειλικρίνεια, απολύτως τίποτα. Τίποτα δεν είναι στο χέρι μας. Τίποτα περισσότερο δεν μπορούμε να κάνουμε, από όσα έχουμε, οι περισσότεροι αν όχι όλοι, ήδη κάνει. Απομονωθήκαμε, προσαρμοστήκαμε σε νέα δεδομένα, φορέσαμε μάσκες, κολυμπήσαμε στα αντισηπτικά, εμβολιαστήκαμε, τεσταριστήκαμε και απλά επαναλαμβάνουμε όλα αυτά και θα τα επαναλάβουμε για όσο χρειαστεί.
Δεν είμαι απογοητευμένη αλλά απίστευτα κουρασμένη ψυχικά και σωματικά με όλο αυτό και προσπαθώ απλά να το αντιμετωπίσω με όλους τους διαφορετικούς ρόλους στη ζωή μου. Ως άνθρωπος, ως μαμά, ως γυναίκα, ως φίλη και ως επαγγελματίας. Και φυσικά δεν είναι εύκολο γιατί δεν είναι επιλογή μου, αλλά δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά, ακόμα και αν το επιδιώξω.
Ως άνθρωπο, όπως και αρκετούς αν όχι όλους, με άλλαξε πολύ ο ερχομός αυτής της Πανδημίας. Σε αρκετά με βελτίωσε, με βοήθησε αλλά και σε πολλά με δυσκόλεψε και με ταλαιπώρησε για λόγους που θα επιλέξω τώρα να μην μοιραστώ μαζί σας. Από την άλλη ως γυναίκα και φίλη με έκανε να δω πολλές πλευρές της ζωής διαφορετικά, να αναζητήσω και να επιλέξω νέους δρόμους. Τώρα ως επαγγελματίας απλά βιώνω έναν συνεχόμενο αγώνα με απίστευτη ανασφάλεια αλλά παράλληλα προσπαθώντας να εξελιχθώ όσο μου επιτρέπεται.
η Πανδημία με σημάδεψε ως μαμά
Πιο πολύ όμως αυτή η Πανδημία με επιβάρυνε και με σημάδεψε ως μαμά. Νιώθω όλο αυτό πως μου είναι διπλά πιο δύσκολο επειδή το βιώνω και ως μαμά. Δεν φανταζόμουν ποτέ να μεγαλώνω την κόρη μου με τέτοιους περιορισμούς, να της στερώ την παιδικότητά της για να την προστατέψω και να της δημιουργώ το άλμπουμ των παιδικών αναμνήσεων της με χαμόγελα πίσω από μάσκες. Βρίσκομαι πολλές φορές στην αμήχανη θέση να απολογηθώ στην μικρή μου γιατί το ζει όλο αυτό και ενώ θέλω τόσο να την ανακουφίσω και να της δώσω απαντήσεις, δεν μπορώ.
Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί αποφάσισα να τα μοιραστώ μαζί σας; Όχι φυσικά γιατί θέλω να σας μαυρίσω τη ψυχή αλλά για να σας κάνω κάπου να νιώσετε, ίσως και να επιβεβαιώσετε, πως είμαστε όλοι μαζί σε όλο αυτό, όσο μόνοι και αν τελικά νιώθουμε μέσα σε αυτό που ζούμε. Είναι σίγουρα χρόνια γκρίζα που θα θέλουμε στην πλειοψηφία να ξεχάσουμε όμως ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τελικά τα πιο θετικά μέσα στο γκρίζο…Μια όμορφη στιγμή, μια συνάντηση με φίλους μετά από καιρό, ένα κατόρθωμα του παιδιού μας, μια επιτυχία στη δουλεία.
Σε αυτά τα μικρά κρύβονται τα πιο σημαντικά και τελικά τα πιο όμορφα, ακόμα και στις πιο δύσκολες ημέρες. Και αυτά τα μικρά τελικά μας θυμίζουν να ζούμε και όχι απλά να συνηθίζουμε να ζούμε!
