Πριν λίγο καιρό βρέθηκα με την κόρη μου σε σπίτι φίλης της και αφού έπαιξαν πολύ και το χάρηκαν, καθίσαμε να παίξουμε ένα επιτραπέζιο μαμάδες και παιδιά.
Πάνω στο παιχνίδι, ξέρετε, αποκαλύπτονται πολλά για την ψυχοσύνθεση όλων, μικρών και μεγάλων. Και επειδή δεν θεωρώ σωστό να αποκαλύψω τις λεπτομέρειες, ένα θα πω. Η συμπεριφορά της μικρής φίλης μας προς τη μαμά της δεν μου άρεσε καθόλου. Της φερόταν, δηλαδή, όπως θα φερόταν σε μια κολλητή της ηλικίας της, μια κολλητή που μάλλον δεν θα την είχε και σε μεγάλη υπόληψη.
Δεν μίλησα. Τι να πω στην άλλη μαμά; Η σχέση τους είναι δική τους, και άλλωστε κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη μου.
Μερικές μέρες μετά που ξαναβρεθήκαμε όμως η εν λόγω μαμά μου εξομολογήθηκε ότι έκαναν έναν γερό τσακωμό με την κόρη της, και ο λόγος, μαντέψτε, η συμπεριφορά του παιδιού απέναντί της.
Δεν ξέρω εάν αυτός ο τσακωμός έφερε κάποιο αποτέλεσμα, που το εύχομαι. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο σεβασμός και τα όρια των ρόλων τίθενται μέρα με τη μέρα μέσα στην οικογένεια.
Η μαμά δεν είναι η κολλητή. Αλλά και εάν ήταν, με ποιον τρόπο μιλάς στην κολλητή σου, πώς αντιδράς, πώς διαμαρτύρεσαι;
Η μαμά έχει δίκιο όχι επειδή μπορεί να σου επιβάλλει την άποψή της αλλά γιατί χρησιμοποιεί επιχειρήματα και έχει εμπειρία σε κάποια θέματα.
Η μαμά δεν είναι δεδομένη. Κερδίζει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό του παιδιού μέσα από τη συμπεριφορά της και τη στάση της απέναντι στα δύσκολα.
Εάν εσύ, λοιπόν, μαμά, αφήνεις το παιδί σου να πληγώνει, να αντιμιλά, να υποτιμά, να κουτσομπολεύει τους πάντες, πώς νομίζεις ότι θα φερθεί απέναντί σου;
Και, ποια ευθύνη θα έχεις μετά από χρόνια όταν το παιδί σου βρεθεί στη θέση να καταλάβει την αξία της κατανόησης, του σεβασμού, των καλών τρόπων, που εσύ ποτέ δεν του δίδαξες;
Πηγή: mothersbird.gr
