Ανέκαθεν πίστευα αυτό που υποστηρίζουν πολλοί ότι «οι άνθρωποί μας φαίνονται στα δύσκολα». Ξέρεις, είναι από αυτές τις κλισέ πεποιθήσεις που περνούν στο DNA σου χωρίς καν να το καταλάβεις και ξαφνικά γίνεσαι ένα μαζί τους, νομίζοντας ότι είναι «δικό σου».
Καθισμένη λοιπόν βαθιά στον χνουδωτό καναπέ του αγαπημένου μου στεκιού ως φοιτήτρια και με αχνιστό καπουτσίνο ανά χείρας όπως συνηθίζαμε με μια αγαπημένη μου τότε συμφοιτήτρια και πλέον πολύ καλή φίλη, σε μια από αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις που είχαμε χρόνο να κάνουμε τότε, μου λέει «Μάρη, η φίλη η καλή φαίνεται στη χαρά, όχι στη λύπη». Έμεινα…
Όταν φύγαμε από το καφέ, είχα ακόμα τον τόνο της φωνής της κολλημένο στα αυτιά μου. Έμοιαζε τόσο σίγουρος, τόσο αμετακίνητος. Η αλήθεια είναι… τα λόγια αυτά τα σκεφτόμουν για μέρες. Η αλήθεια είναι πως από τότε, – και έχουν περάσει χρόνια πολλά ομολογουμένως- τα λόγια αυτά, είναι πλέον αξίωμα.
Στη λύπη σου, στα δύσκολα, στη θλίψη και στα ζόρια, όλοι μπορούν να είναι εκεί με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο. Θα σου συμπαρασταθούν, θα κλάψουν, θα «πονέσουν» μαζί σου, αν χρειαστεί θα σε βοηθήσουν.
Στα δύσκολα, υπάρχουν αντοχές, υπάρχει η μνήμη του «κάποτε το έζησα κι εγώ αυτό, είναι δύσκολο, θέλω να είμαι εκεί μαζί της», υπάρχει άλλη ματιά και σίγουρα αυτή η ματιά αόρατα, μας ενώνει…
Στη χαρά όμως;… Στα αληθινά καλά νέα σου; Στην προαγωγή που τόσο κόπιασες να φτάσεις και επιτέλους τα κατάφερες; Στο ότι βρήκες τον άνθρωπο της ζωής σου; Στο ότι η μικρή σου βγήκε πρώτη στο διαγωνισμό ζωγραφιάς και στο ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες της δουλειάς κατάφερες να ξεκλέψεις μια μέρα άδεια για να περιποιηθείς τον εαυτό σου;
Οι φίλοι οι αληθινοί, στη χαρά μας, χαμογελούν έως τα αυτιά, γιορτάζουν μαζί μας, είναι κοντά μας ακόμα κι αν είναι χιλιόμετρα μακριά, μας λένε «Μπράβο» και το εννοούν ακόμα κι όταν δε μας το λένε με λόγια. Είναι πάντα εκεί, βράχοι σταθεροί μέσα από πράξεις, μέσα από την από καρδιάς ενέργειά τους που μας συντροφεύει και μας δημιουργεί γαλήνη και σιγουριά.
Οι φίλοι οι αληθινοί δεν ρίχνουν το βλέμμα όταν ακούν κάτι όμορφο για εμάς, δεν προσπαθούν να «θάψουν» για να ανέβουν, δεν προσπαθούν με επιτεύγματά τους, να καλύψουν την καλή είδηση της ημέρας και της δικής μας ζωής. Γιορτάζουν. Γιορτάζουν μαζί μας σα μωρά παιδιά και μας δίνουν βήμα να γίνουμε καλύτεροι! Μαζί.
Στα δύσκολα, τα ζόρια, την απώλεια, στη θλίψη είναι πάλι εκεί. Άγρυπνοι φρουροί και μας κρατούν το χέρι ώστε ξανά να πάρουμε δυνάμεις να βγούμε μπροστά…
Αλήθεια, εσύ τι πιστεύεις; Πού φαίνονται οι φίλοι οι αληθινοί; Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
Σου εύχομαι ολόψυχα να είστε αγκαζέ μια ζωή και να μεγαλώνετε ωραία. Μαζί. Και για πάντα.
Συνέχισε Ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
