Το σπίτι μας είναι γεμάτο βιβλία. Παντού. Βιβλία στο γραφείο, βιβλία στο σαλόνι, βιβλία στις κρεβατοκάμαρες, βιβλία ακόμα και στο μπάνιο (!). Βιβλία αγαπημένα, ξαναδιαβασμένα, άλλα μισοτελειωμένα, και άλλα σε αναμονή.
Όσα κι αν χαρίζουμε, δανείζουμε, προσφέρουμε, το σπίτι εξακολουθεί να είναι γεμάτο. Σαν μανιταράκια που ξεφυτρώνουν παντού. Και αυτό, πολύ το χαίρομαι, το ομολογώ.
Ομολογώ ακόμη πως όταν μπαίνω για πρώτη φορά σε ένα σπίτι, σκανάρω διακριτικά τον χώρο με το βλέμμα μου για να εντοπίσω βιβλιοθήκη, ράφια, βιβλία ακουμπισμένα δίπλα στους καναπέδες.
Και καμιά φορά, με λύπη μου παρατηρώ το… κενό. Το τίποτα. Την απουσία βιβλίων. Παράλληλα, η πολλές φορές κραυγαλέα παρουσία design επίπλων και ακριβών μπιμπελό (πόσο ρετρό λέξη, αλήθεια, το μπιμπελό), μια κοντολογίς επίδειξη πλούτου στα δικά μου μάτια θολώνει τόσο που δεν την βλέπω καν.
Σπίτια χωρίς βιβλία, σπίτια κενά.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω όμως και μερικά «μήπως…»:
Μήπως διαβάζουν σε e-books; Λες; Μπορεί. Μακάρι.
Μήπως οι γονείς απλά (αλλά όχι κατανοητά) δεν αγαπούν τα βιβλία;
Μήπως τα παιδιά δεν αγάπησαν από μικρά το διάβασμα; Μα, πώς, αν όχι οι γονείς, δεν βρέθηκε στο διάβα τους ένας καλός εκπαιδευτικός να τους ταξιδέψει στον υπέροχο κόσμο τους;
Μήπως δεν βρέθηκε κανείς, ούτε φίλος ούτε συγγενής, να τους χαρίσει ένα βιβλίο σε γιορτή, γενέθλια, Χριστούγεννα;
Αχ, δεν ξέρω. Μήπως να είμαι εγώ η πρώτη που αντί για ρούχα ή παιχνίδια, την επόμενη φορά τους πάω δώρο ένα ωραίο βιβλίο;
Και σιγά-σιγά, χρονιά στη χρονιά, πού ξέρεις, το σπίτι τους μπορεί να αποκτήσει χρώμα, και φαντασία, και δημιουργικότητα, και ιστορίες, και εικόνες, και λέξεις, και ίσως, κάποια στιγμή, και μια μικρή βιβλιοθήκη…
