Είναι πλέον γνωστό ότι οι διαδικτυακές πλατφόρμες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν ένα πρόσφορο έδαφος και πολλές φορές εύκολου κέρδους. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες καθώς τα φαινόμενα και τα είδη περιεχομένου που εντοπίζουμε στο διαδίκτυο αυξάνονται συνεχώς. Μέσα σε αυτά εντάσσεται και το επονομαζόμενο “family vlogging”. Γονείς μαγνητοσκοπούν την καθημερινότητα της οικογένειάς τους, τις διακοπές ή τις επετείους τους θέτοντας ένα πλαίσιο συνεχούς παρακολούθησης των ανήλικων τις περισσότερες φορές παιδιών τους. Αυτό το είδος περιεχομένου εγείρει διάφορα ζητήματα για την ανάπτυξη και ψυχική υγεία των παιδιών.
Η έκθεση παιδιών σε περιβάλλοντα θεάματος δεν είναι άγνωστη. Τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο ήταν και είναι σύνηθες να αναλαμβάνουν ρόλους παιδιά-ηθοποιοί. Δεν είναι άγνωστα τα παραδείγματα ανθρώπων που ξεκίνησαν στον χώρο από μικρή ηλικία και κατέληξαν να αντιμετωπίζουν προβλήματα με την ψυχική τους υγεία και τον εθισμό. Αν και οι νομοθεσίες για την προστασία τους έχουν σαφώς βελτιωθεί, ακόμα και τώρα υπάρχουν κενά. Ωστόσο, στον διαδικτυακό χώρο το πεδίο παραμένει αχανές. Τα παιδιά πλέον δεν προσλαμβάνονται για ρόλους, αλλά προβάλλεται ο «πραγματικός» τους εαυτός, τις περισσότερες φορές χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Νομοθεσίες για την προστασία τους δεν υπάρχουν, τα κέρδη πάνε συνήθως στους γονείς και το μέλλον αυτών των παιδιών παραμένει αβέβαιο.
Το κομμάτι του ρόλου έχει σημασία. Αν και δεν ακολουθούν κάποιο παραδοσιακό σενάριο, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το υποκριτικό στοιχείο της υπόθεσης: ακόμα και αν προβάλλεται μία καθημερινότητα διαμεσολαβημένη από τον φακό της κάμερας, ειδικά όταν μιλάμε για κερδοσκοπία, αφού έχουν εντοπιστεί οι συμπεριφορές που «πουλάνε» και προσελκύουν τους διαφημιστές και τους χορηγούς, ακόμα και ασυνείδητα, προκύπτει ένας κατασκευασμένος εαυτός.
Μπορούμε να δεχθούμε ότι κάτι τέτοιο υφίσταται και σε άλλες πτυχές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου μέσα από φίλτρα δημιουργούμε νέες ιδεατές ψηφιακές ταυτότητες. Ωστόσο, μιλώντας για το τρυφερό της παιδικής ηλικίας, είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει η διάκριση μεταξύ της απτής και της κατασκευασμένης πραγματικότητας. Πέραν τούτου, ένα άλλο ζήτημα που τίθεται είναι το γεγονός ότι πλέον η ζωή στο σπίτι καταλήγει να είναι -εν αγνοία των παιδιών- ένας ιδιαίτερος χώρος εργασίας. Από εκεί που στα κινηματογραφικά γυρίσματα και οι θεατρικές πρόβες είχαν συγκεκριμένα ωράρια και χώρους δράσεις τώρα τα όρια γίνονται θολά, ο χώρος εργασίας το σπίτι και τα ωράρια αόριστα.
Είναι λοιπόν σαφές ότι το family vlogging αποτελεί ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα. Οι προβληματισμοί και η ανάγκη για κάποιου είδους παρέμβαση γίνεται πιο επιτακτική, όταν τίθεται ξεκάθαρα ζήτημα κακοποίησης. Ωστόσο, η παιδική ηλικία είναι απαραίτητο να προστατεύεται όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά. Δεν γνωρίζουμε ακόμα τις συνέπειες που αυτό το νέο είδος εργασίας θα έχει στα παιδιά όταν αυτά θα έχουν πια μεγαλώσει. Οι υποθέσεις όμως για αυτές δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αισιόδοξες.
