Δε θα ξεχάσω ποτέ πως ένιωσα την πρώτη φορά που τον είδα. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Αυτή η καφέ-μαύρη μπαλίτσα που έμοιαζε σχεδόν με ποντικάκι, κουλουριασμένο δίπλα στα αδερφάκια του μέσα σε ένα χάρτινο κουτί με κουβερτούλα, ήταν ο άντρας που θα μου άλλαζε για πάντα τη ζωή και μοιραία θα γινόταν ο καλύτερός μου φίλος. Ο λόγος για τον μοναδικό Μάρλει! Που όταν τον έβγαλα με προσοχή από το κουτί άρχισε να σκούζει πνιχτά κι όταν σε δευτερόλεπτα κάτσαμε μαζί στον καναπέ ξεκίνησε να χώνεται στις τρύπες του ξεσκισμένου μου τζιν σα να ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο. Αυτός, ο «άνθρωπος» αυτός!
Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, που το αγαπημένο του νανούρισμα ήταν το «No woman, no cry», που σαν μωρό ξυπνούσε ανά δύο ώρες τη νύχτα να κάνει «πιπί» και σκουντουφλούσε, που όταν ξεκίνησε να βγάζει δοντάκια, έβγαλε το άχτι του σε ένα τηλεκοντρόλ, κάτι παντόφλες, στα πόδια της τραπεζαρίας και σε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου (χαλάλι!) έμελε να γίνει το παράδειγμα και ο καθρέφτης μου στο πως θέλω να βλέπω τον κόσμο και να αντιμετωπίζω τη ζωή. Ναι, αυτός ο «άνθρωπος», αυτός, που μόλις επιστρέφω σπίτι κάνει σαν τρελός και μου φέρνει με μιας τα παιχνίδια του, που όταν είμαι θλιμμένη παραμένει στα πόδια μου βράχος σωστός, που στα δύσκολα με κοιτά με αυτό το βλέμμα «Είμαι εδώ!» που όντως… είναι πάντα εκεί. Αυτός, ο «άνθρωπος» αυτός.
Τα σκυλιά έχουν κερδίσει επάξια τον τίτλο του «καλύτερου φίλου του ανθρώπου». Πως θα φάνταζε αλήθεια η ζωή αν τα παρατηρούσαμε συνειδητά, ένα κλικ παραπάνω; Πως θα ήμασταν κι εμείς με τη σειρά μας αν λαμβάναμε σοβαρά υπόψη το παράδειγμα που μας δίνουν; Τα σκυλιά δε μιλούν, μα έχουν το απίθανο χάρισμα του να εκφράζονται ολόψυχα, απόλυτα, χωρίς φίλτρα και δεύτερες σκέψεις, αγνά, αληθινά. Θέλουν βόλτα; Σε κοιτάζουν επίμονα στα μάτια και κουνούν πονηρά την ουρά τους. Θέλουν να παίξουν; Σου φέρνουν αμέσως το παιχνίδι και σε προσκαλούν. Θέλουν να φάνε; Εκεί… χαλασμός! Σου φέρνουν ακόμα και το κυπελάκι τους στο στόμα.
Τι έρχονται να μας διδάξουν μεταξύ άλλων οι αγαπημένοι τετράποδοι φίλοι μας; «Απλοποιήστε, απλοποιήστε». Αυτό έρχονται να μας διδάξουν. Και μάλιστα, χωρίς λόγια. Με πράξεις. Γενναίο, ε; Αγαπάς; Δείξε το! Εξέφρασε το ολόψυχα. Θέλεις να φας; Το ψυγείο στην κουζίνα είναι γεμάτο. Έχεις πονοκέφαλο; Χώσου κάτω από τον καναπέ, προσπάθησε να ρίξεις παλμούς, θα περάσει –οκ, μπορείς να φτιάξεις κι ένα χαμομηλάκι!-. Είσαι προβληματισμένη, ή στεναχωρημένη με κάτι; Ποιος ο λόγος να το περνάς μόνη; Μοιράσου! Με τον τρόπο σου. Θέλεις να πας μια βόλτα να ξεσκάσεις; Απλά κάνε το, χωρίς δεύτερες σκέψεις και… πάρε και τον σκύλο σου μαζί!
Κάθε φορά που παρατηρώ τον Μάρλει συνειδητά, ένα πράγμα έχω στο μυαλό μου, πέρα από το ότι τον λατρεύω… Ότι αν αντιμετωπίζαμε τη ζωή σαν τα σκυλιά, αν βλέπαμε τον κόσμο με τα μάτια τα δικά τους, αν εκφραζόμασταν όπως εκείνα, τόμπρα, αληθινά και με ψυχή, τότε η ζωή θα ήταν εκατό φορές πιο απλή και άλλες χίλιες πιο όμορφη. Απλοποίηση, μοίρασμα, ευγνωμοσύνη. Τα θες; Ξεκίνα να παρατηρείς το σκύλο σου συνειδητά και δε θα χάσεις! Δεν αστειεύομαι… Στο υπόσχομαι.
Συνεχίστε ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
