Οι μήνες περνούν και κλείνουμε σχεδόν έναν χρόνο με την ύπαρξη της Πανδημίας στην χώρα μας. Η καθημερινότητα μας αλλάζει συνεχώς και καλούμαστε να προσαρμοζόμαστε σε νέα δεδομένα. Αναπροσαρμόζουμε από μέρα σε μέρα τη ζωή μας, την δουλειά μας, τις ανάγκες και τα σχέδια μας. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι πια υποφερτό και το καταλαβαίνω. Το νιώθω και το βιώνω και ως μητέρα ακόμα πιο δύσκολα όταν δεν μπορώ να απαντήσω στα ερωτήματα του παιδιού μου, ερωτήματα όπως “πότε θα τελειώσει όλο αυτό ;”, “πότε θα φύγει το κακό μικρόβιο;”. Όμως δυστυχώς αυτή είναι η υπάρχουσα κατάσταση και θα είναι αυτή για μεγάλο ακόμα χρονικό διάστημα. Και δεν θέλω να κινδυνολογήσω αλλά ως μαμά οφείλω να βλέπω με απόλυτο ρεαλισμό τα πράγματα. Αυτό που με βασανίζει και σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες είναι το γιατί θα είναι αυτή είναι η υπάρχουσα κατάσταση για μεγάλο ακόμα χρονικό διάστημα; Γιατί; Σαφώς και γιατί μιλάμε για Πανδημία ενός επιθετικού ιού πλέον και με επιθετικές μεταλλάξεις αλλά μήπως και γιατί δεν προσέχουμε όσο πρέπει τελικά εμείς για τον ιό ;
Από τον Μάρτιο του 2020 που εμφανίστηκε ο ιός στη ζωή μας οι οδηγίες για την προστασία μας από την μετάδοση του είναι σαφείς και απλές αλλά παράλληλα και τόσο σημαντικές. Πλύσιμο χεριών, χρήση μάσκας, αποστάσεις, αποφυγή συνωστισμού και πολλών επαφών. Κάποιοι τα ακολουθήσαμε και τα τηρήσαμε από την πρώτη στιγμή. Άλλοι τα ακολούθησαν κατά επιλογή και αρκετοί αδιαφόρησαν και αδιαφορούν ακόμα για τα μέτρα προστασίας. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν και ίσως χαλάρωσαν ως προς την τήρηση των μέτρων. Πόσο τελικά προσέχουμε όλοι μας;
Σήμερα η κατάσταση επιβάλλει να συμμορφωθούμε όλοι και να επιδείξουμε την ανάλογη συμπεριφορά για την καταπολέμηση της μετάδοσης του ιού. Και εγώ μπορεί να κουράστηκα να κρύβω το πρόσωπο μου πίσω από μια μάσκα, να ενθαρρύνω κάθε πρωί το παιδί μου φεύγοντας για το σχολείο να αντέξει άλλη μια μέρα τη μάσκα για το καλό του, να απολυμαίνω ρούχα, παπούτσια, τσάντες και χώρους του σπιτιού και να έχω βαρεθεί το άρωμα του αντισηπτικού, αλλά η κρισιμότητα της κατάστασης δεν με αφήνει να κουραστώ και να παραιτηθώ. Δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω για την προστασία της ατομικής και δημόσιας υγείας. Κάποιοι όμως το κάνουν. Κάποιοι ακόμα και τώρα δεν χρησιμοποιούν μάσκα, δεν κρατάνε αποστάσεις, δεν έχουν συνηθίσει να βήχουν με μάσκα και βάζοντας τον αγκώνα προς το πρόσωπο τους και δεν θέλουν να εμβολιαστούν.
Γιατί να υπάρχουν σήμερα γονείς που στέλνουν στο σχολείο τα παιδιά όταν έχουν οι ίδιοι ύποπτα συμπτώματα ή τα παιδιά και δεν κάνουν test αλλά εκθέτουν μια ολόκληρη σχολική κοινότητα στον ιό ; Γιατί ; Γιατί να υπάρχει ακόμα μια τέτοια μερίδα κόσμου που από άποψη και αντίδραση δεν αναγνωρίζει την μάστιγα της Πανδημίας που έχει κλονίσει τη ζωή μας και συνεχίζει ακάθεκτη. Γιατί να κινδυνεύει το παιδί μου , η οικογένεια μου, τα αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά και εγώ από αυτούς τους ανθρώπους που δεν προσέχουν; Mήπως κινδυνεύουμε τελικά πρώτα από αυτά τα άτομα που επιδεικνύουν αδιαφορία και μετά από τον ιό ;
Επομένως ας αναλογιστούμε όλοι γιατί νομίζω το επιβάλλουν οι συνθήκες πόσο προσέχουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά για να συμβάλλουμε με το ελάχιστο που μπορούμε στον αγώνα κατά την Πανδημίας.
Δεν είναι εύκολο το ξέρω αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή αν θέλουμε να ζήσουμε και πάλι ελεύθεροι, να αγκαλιαστούμε, να δούμε σχολεία γεμάτα παιδικά χαμόγελα χωρίς μάσκες και να επιστρέψουμε σε μια πραγματική κανονικότητα.
Ας αναλογιστούμε πόσο προσέχουμε τελικά όλοι μας !
