“Εσύ φταις;” Τώρα τι απάντηση μπορεί να περιμένεις; Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ούτε ο γιατρός δεν ήξερε ακριβώς.
Αν εννοείς ότι δεν πρόσεχα, θα σου απαντήσω ότι μάλλον πρόσεχα περισσότερο από όσο έπρεπε. Ήμουν κάτω των 35 και υγιής όταν έμεινα έγκυος, πρόσεχα πολύ τη διατροφή μου, δεν κάπνιζα, δεν έπινα, δεν φορούσα ψηλοτάκουνα, δεν, δεν…
Θα ήθελα να μην εργάζομαι όταν ήμουν έγκυος όπως και εσύ που μου έκανες αυτή την ερώτηση, αλλά δεν είχα αυτή την επιλογή.
“Δεν είσαι άξια μητέρα”
Κι όμως μου το έχουν πει. Τη μέρα που δεν άντεχα να κρατήσω το δίχρονο παιδί μου (με τη γνωστή λαβή «παριστάνω το ζουρλομανδύα»), για να μείνει για μία ακόμη φορά ακούνητο προκειμένου να γίνει μία ακόμη εξέταση από έναν ακόμη παιδογιατρό. I rest my case.
“Έχεις εμμονή με την καθαριότητα”
Οκ, δηλώνω ένοχη. Εάν και εσύ είχες δει το παιδί σου, μετά από 4 μήνες στην εντατική (την Πρωτοχρονιά, έτσι για το κινηματογραφικό της ιστορίας), να σβήνει μπροστά σου από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, ίσως και να καταλάβαινες.
“Γιατί το θυμάσαι ακόμη; Έχουν περάσει 5 χρόνια”
Θα ήθελα στ’ αλήθεια να ξεχάσω. Για το καλό του παιδιού μου και το δικό μου. Αλλά είναι δύσκολο, και είναι αρκετοί αυτοί που δεν θα σε αφήσουν. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο πόνημα, αλλά θα μείνω εδώ.
Υπάρχει όμως και μία φράση που καλό θα ήταν να πεις σε μια μητέρα που γέννησε πρόωρα και είναι απλή:
“Είσαι αρκετή”
Προτού σπεύσεις να την κατηγορήσεις ότι έχει ανάγκη από επιβεβαίωση, σκέψου πώς θα ήθελες να σου φερθούν εάν ήσουν στη θέση της. Και να ξέρεις ότι καμία μητέρα που πέρασε από τη ΜΕΝΝ δεν θα ευχηθεί ποτέ να βρεθεί άλλη μητέρα στη θέση της.
Όσο για μένα, πέρασα πολλά χρόνια σκεπτόμενη ότι στο βάθος φταίω εγώ για ΟΛΑ, ακόμη και για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Εγώ δεν είμαι η μητέρα; Το είπε και ο Φρόυντ…
Μέχρι που στο τέλος, για το καλό του παιδιού μου και το δικό μου, σκέφτηκα τα εξής:
– Ήταν γραφτό να συμβεί, κι ας πρόσεχα τόσο πολύ. Μπορεί να είμαι άτυχη, μπορεί όμως να είμαι και πολύ τυχερή (ή να με λυπήθηκε ο Θεός, ναι ο Θεός, μετά από δύο αποβολές και μου χάρισε τελικά τον μικρό μου). Πώς να μην είμαι τυχερή, όταν ο γιος μου είχε μόλις 1% πιθανότητα επιβίωσης όχι μόνο επειδή γεννήθηκε την 23η εβδομάδα αλλά και επειδή είναι αγόρι.
– Θα κερδίσουμε στο τέρμα. Αυτό μου το είπε ο μπαμπάς της ιστορίας μας μία από τις πολλές μέρες που περίμενα σε μία ακόμη αίθουσα αναμονής.
– Αφού, έτσι κι αλλιώς, δεν θα ήμουν ποτέ η μητέρα εκείνη που υπερηφανεύεται για το πόσο καλή είναι, μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω να είμαι αυτό που πραγματικά χρειάζεται το παιδί μου και κάθε παιδί, μια μητέρα που χαίρεται κάθε στιγμή με το παιδί της.
Στο σημείο αυτό μια μητέρα που γέννησε πρόωρα, υπερέχει έτσι κι αλλιώς! Γιατί ξέρει πόσο σημαντική είναι αυτή η κάθε στιγμή.
ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ
(Πηγή: 31ebdomades.gr)
