«Κανείς δεν πρέπει να παθαίνει αυτό που φοβάται περισσότερο». Αυτή τη φράση, την άκουσα πρόσφατα σε μια κουβέντα, σε ένα γραφείο γιατρού νοσοκομείου σε μια δύσκολη ώρα και μου έκανε φοβερή εντύπωση.
Κι άρχισα να σκέφτομαι πως αυτοί που παλεύουμε ή παλέψαμε με τον Καρκίνο, φοβόμαστε! Όντως!
Γιατί είμαστε άνθρωποι και όχι υπεράνθρωποι, γεμάτοι αισθήσεις και συναισθήματα!
Αγαπάμε, φοβόμαστε, αναρωτιόμαστε, προσευχόμαστε, μισούμε, αγκαλιάζουμε, αγγίζουμε, γελάμε, κλαίμε…
Ελπίζουμε όμως κιόλας! Πως κάποια στιγμή ο κόσμος θα σταματήσει να ταλαιπωρείται, να πονάει να κλαίει και να βασανίζεται. Και μαζί κι εμείς!
Κι αυτό θα γίνει, όχι αν ίσως κάποια στιγμή βρεθεί ένα φάρμακο για ίαση, αλλά μόνο αν καταφέρουμε με τον χρόνο και γίνουμε πιο δυνατοί από αυτό που φοβόμαστε!
Μόνο αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη και πούμε δυνατά το όνομά του!
– ΚΑΡΚΙΝΟΣ-
Μη το φοβηθείς ούτε λεπτό, όσο δύσκολο κι αν είναι.
Για σένα, την οικογένεια σου, τους φίλους σου, τους γύρω σου…
Για όλους τους αληθινούς σου! Για αυτούς που σε κρατάνε στην επιφάνεια!
Αυτοί είναι το γιατρικό σου στον φόβο κι ας μη το ξέρουν τις περισσότερες φορές!
Αυτοί είναι ο γάντζος σου τις δύσκολες ώρες.
Άρα όλοι αυτοί, είσαι εσύ! Μη το φοβηθείς…για σένα…!
Σε όσους νικήθηκαν, σε όσους ακόμη παλεύουν προσπαθώντας και σε όσους τα κατάφεραν!
Άννα Λάτσιου
Πηγή: wincancer.gr
